ಕವನ

ಅಮಲೋ,, 

ಪ್ರಙ್ಞಾಸ್ಥಿತಿಯು ಹೆಚ್ಚು ನೋವೇ ಎನಿಸಿದಾಗ

ಅಮಲೊಂದು ಬೇಕಿತ್ತು; ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟೆ!

ಈಗಿದನು ಬಿಟ್ಟು ಬದುಕಲಾರೆನು

ಜೊತೆಗೆ, ನೀನೂ ಇಲ್ಲದಿರುವ ಈ ಹೊತ್ತು!

ಅಮಲೊಳೊಂದು ಅಮಲು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡು

ಪದಪದ ಪೋಣಿಸಿ ಹಾಡಿರಲು

ಗೆಜ್ಜೆ ಕಟ್ಟಿದೆ, ಹೆಜ್ಜೆಯಾಯ್ತು; ಕಿವಿಗಳಿಲ್ಲವಷ್ಟೇ

ನಿನ್ನ ಕಣ್ಗಳ ಬಯಕೆಯೇ ಇಲ್ಲೆಲ್ಲಾ

ಬಂದು ಹೋದೆಯೋ; ಇಲ್ಲ ಬರದೇ

ಕರಿ ನೆರಳೊಂದು ಸೋಕಿತ್ತು

ನಿನ್ನದಲ್ಲವೆಂಬ ಖಾತ್ರಿಯಿತ್ತು

ನೆರಳಲ್ಲ ನೀ ಕಾಂತ, ಕಣ್ಣ ಕಾಂತಿ!

ನಿನಗೂ ನನಗೂ ನಡುವಿನ ನಗುವೂ

ಅಮಲೋ ಅಮೂಲ್ಯವೋ

ಸೆಳೆದಿದೆ ಮತ್ತೂ ನಿನ್ನೆಡೆಗೆ 

ಹುಡುಕಾಟವಿದೆ ನಿನ್ನ ಪ್ರಭೆಗೆ!

01/12/2014