ಕವನ

"ನಕ್ಷತ್ರ"

ನಕ್ಷತ್ರಕ್ಕೂ ಒಂದು ಅಂತ್ಯವಂತೆ

ಅದು ಸ್ಫೋಟವೋ ಮಹಾ ಸ್ಫೋಟವೋ

ತನ್ನಲ್ಲೇ ಉರಿದು ಮುನಿದು ಹೊಳೆದು ಬೆಳಕ ಬೆಳಗಿ

ಕಾಲ ಮೀರಿ ಒಡಲೊಡೆದು, ಛಿದ್ರವಾಗಿ

ಇದ್ದರೂ ಇಲ್ಲದಂತೆ ನಿಂತು

ದಾನ ನೀಡಿದ ಬೆಳಕಿನ ಋಣ ಕೇಳಿ

ಎಲ್ಲವನೂ ತನ್ನೆಡೆಗೆ ದಾಹದಿಂದ ಸೆಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ

ಕೊನೆಗೂ ಕಪ್ಪುರಂದ್ರವಾಗಿ ಮರೆಯಾಗುವುದು

ನಕ್ಷತ್ರಕ್ಕೂ ಒಂದು ಅಂತ್ಯವುಂಟು

ಆ ಅದೇ ಒಡೆದ ಸೂರ್ಯನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಹರವಿನಲ್ಲಿ

ಅದರ ಪಳಯುಳಿಕೆಯೇ ಜೊತೆಯಾಗಿ

ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಸರಕಾಗಿ 

ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ಮತ್ತೆ ಮೂಡುವ ಸೂರ್ಯನಾಗಿ

ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟುವುದು ನಕ್ಷತ್ರ

ಅಂತ್ಯವೇ ಆರಂಭವಾಗಿ ಉದಯಿಸುವುದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ 'ನಕ್ಷತ್ರ'

25/03/2015