ಕವನ

"ವಸ್ತು"

ಕೆಲವು ವಸ್ತುಗಳನ್ನು

ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಪೂಜಿಸಿರುತ್ತೇವೆ

ಒಲಿದು ಮುನಿಯುವ ಅವು

ಬಿಡದೇ ಗೋಗರೆದು ಮೊರೆವ ನಾವು

ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ 

ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ ಎದೆಗೊದ್ದು

ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ

ಕಣ್ಣೋ, ಕಣ್ಣೀರೊ ಯಾವುದು 

ಹೊರಬಿತ್ತೋ ಕಾಣೆ

ಮರುಗಟ್ಟಿದ ಹೃದಯ

ನೀಲಿಯಾಯ್ತೊ 

ಇಲ್ಲ ಬೇನಾಮಿಯೊ

ಕಲ್ಲಾದ ಹೃದಯವ 

ಕರಗಿಸೊ ಹುಚ್ಚುತನಕೆ

ಎಷ್ಟು ತಪಸ್ಸು

ಅಲೆಮಾರಿಯಾಗಿ 

ಹರಿದುಬಿಟ್ಟ ಕನಸೆಷ್ಟೊ

ಸೂರ್ಯನಿಳಿದರೂ 

ಮತ್ತೊಂದು ಹಗಲು

ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ!

ಕಾದು 

ಈ ಕಾದ ಕಬ್ಬಿಣದ ಮನವ

ಬಡಿದು ಬಡಿದು ತಿದ್ದಿದ್ದೆ

ಈಗದು ನನ್ನಂತೆ ನನ್ನ ಮಾತಿನಂತೆ 

ಬಾಗುವುದು

ಆಕಸ್ಮಿಕವೊ 

ಇಲ್ಲ ಕಾಡಿಕೊಂಡು ತಿರುಗಿ ಬಂದಂತೆ

ಆ ಹೊರಟು ಹೋದ ವಸ್ತು..

ಈಗಿಲ್ಲ ಪೂಜಿಸೋಷ್ಟು ಪುರಸತ್ತು

ನನ್ನಂಗಳವೆಲ್ಲಾ ಚಿತ್ತಾರಗಳೆ

ನೆನಪುಗಳ ಕಿತ್ತು

ಒಲಿಯದಿರು ವಸ್ತುವೇ,

ನಾ ಒಲಿಯಲೊಲ್ಲೆ..

ಖಾಲಿತನ ನನಗೀಗ ಸಹ್ಯವೂ

ಹೌದು..

ಅದಕೂ ಮುನ್ನ..

'ನಾನೀಗ ಖಾಲಿಯಲ್ಲ'!.....

22/01/2015